Op weg naar Sengerema (11 nov 2015)

Op weg naar Sengerema

Op de dorpskermis in juli 2015 vroeg vriend en uroloog Erich Taubert me of ik met hem en zijn vrouw Lara, verpleegkundige, mee wilde naar Tanzania. Al vijf jaar zendt het Slingeland ziekenhuis specialistenteams naar Sengerema hospital. Ex-tropenarts en chirurg Erik Staal organiseert sinds 2010 deze uitzendingen met ondersteuning van zijn vakgroep. Verschillende andere specialisten en ziekenhuismedewerkers van het Slingeland nemen deel aan de tweejaarlijkse uitzendingen die ze zelf bekostigen. Verdere facilitering vindt plaats door SIMBA en Stichting Vrienden Sengerema Hospital.

Erich Taubert werkte enige tijd als uroloog in Tanzania en kwam er daarna geregeld terug. Hij en Lara hebben hun hart verpand aan Afrika. Dit jaar bereiden zij hun reis naar Tanzania voor om in twee weken tijd voor het eerst te proberen een urologie-afdeling op te zetten in het Sengerema hospital. Behalve het inrichten van deze nieuwe afdeling, zal Erich aan een Tanzaniaanse uroloog de kneepjes van het vak leren, en zal Lara alle mogelijke assistenten onder het ziekenhuispersoneel helpen opleiden. Natuurlijk zal Erich tussendoor operaties verrichten.

Zuster Marie José, een Limburgse non die de leiding heeft over het hospitaal, heeft via de Tanzaniaanse radio al aangekondigd dat er weer een blanke arts onderweg is naar haar ziekenhuis waarin zo’n 300 bedden staan. Zij heeft Erich nog niet kunnen vertellen wat hij zoal aan patiënten kan verwelkomen, maar naar verwachting zijn het ongetwijfeld mensen die al lang, of veel te lang, met klachten rondlopen. Zo ontmoette Erich tijdens zijn werk in Kilimanjaro hospital een patiënt die ‘zijn gehele mannelijke bagage’ letterlijk op een kruiwagen vervoerde. Erich heeft hem kunnen helpen, en wel zodanig dat de patiënt zowel al het overtollig weefsel als de kruiwagen heeft kunnen achterlaten in het ziekenhuis.

Het is vrijdag 6 november. De visa zijn binnen, de vliegtickets besteld, de paspoorten geldig en de internationale rijbewijzen zitten in de pocket. Inentingen tegen onder meer gele koorts doen hun werk. Met koffers vol hechtmateriaal, injectienaalden, operatiepakken, spoelzakken, anti-malaria, klamboes, kaarsen, kaas en zonnebrillen, kan de reis beginnen. Maar eerst opereert Erich nog een weekje in het Slingeland.

Voor mij, doorgewinterde reizigster, wordt het een geheel nieuwe ervaring. Uitgerekend op het Afrikaanse continent ben ik nog nooit geweest, en van de medische wereld heb ik (gelukkig ;-) bar weinig kennis. Maar ik zal Lara en Erich ondersteunen waar ik kan, terwijl ik fotografeer, interview en verslagen maak van wat er om me heen gebeurt. In de operatiekamer zal ik op professionele wijze door m’n cameralens kijken, die lens gebruik ik waarschijnlijk als een soort buffer om niet flauw te vallen. En ik zal er vooral ook goed op letten dat ik niemand in de weg loop.

Nog een paar dagen... ‘Het begint weer te kriebelen’, lacht Erich met grote regelmaat op whats app. Terwijl Lara en ondergetekende de laatste boodschappen doen, hun werk voor respectievelijk een polikliniek en een uitgeverij afronden, de thuisblijvende kinderen een extra knuffel geven en waar nodig geruststellen, tikken de uren voorbij. Wat nou kriebelen, denk ik. Een gezonde spanning maakt zich van me meester. Het begint te jeuken. Nee, ik begin ‘m te knijpen. Vrijdag vliegen we!

Onze belevenissen onderweg naar en in Tanzania, zijn dagelijks te volgen op twitter via @roethie en op deze site. Mits… er stroom is van een of andere generator en de Afrikaanse Wifi zich van z’n beste kant laat zien.

Groet, Ruth van Schriek.