Speelkwartier! (vrijdag 20 november 2015)

Speelkwartier!

Op zo’n 500 meter van het ziekenhuis staat een school. Altijd als je langs loopt lijkt het of kinderen in hun uniformpjes buiten spelen, maar schijn bedriegt. De kinderen krijgen wel degelijk ook les; óf ’s middags óf ’s morgens. Zodat ze het andere deel van de dag hun ouders kunnen helpen. In één klaslokaal zitten, zo blijkt na een globale telling, zo’n 120 kinderen. Bij navraag blijken het 138 kinderen te zijn. Ik zat er een beetje naast…

 

 

 

 

Naast de basisschool waar kinderen uitgelaten en uitgesproken opgetogen zijn over het in hun ogen bijzondere bezoek van de co-assistenten en mezelf, (waarover overigens ook het hoofd van de school en alle andere hotemetoten zich vereerd voelen) ligt het schooltje voor gehandicapte en dove kinderen. De kinderen die mobiel zijn, springen bovenop je om te knuffelen. Er zijn ook wat rolstoelers. Volgens het schoolhoofd is het de bedoeling dat de kinderen zodanig worden opgeleid dat zij zich uiteindelijk zelf kunnen redden. Of dit zal lukken, is de vraag. Meestal wonen de kinderen bij bijvoorbeeld hun oma. De naaste omgeving van deze kinderen kent geen gebarentaal, de taal die zij op school wél leren. De kinderen zijn zó blij dat hun lach mij kramp in m’n kaken bezorgt; die grijns is ook niet meer van mijn gezicht weg te krijgen… Zweet gutst van onze lijven. Ondergetekende krijgt daarom direct haar naam in gebarentaal, voor de dove jongens biedt het uiterlijk de basis; ik heet ‘wangen’. Tja… het is ook nógal warm in het klaslokaal.

Tot gauw! Namens Team Taub, groet ruth

Oja en nog iets; wat ontzettend leuk dat jullie lezen, delen én reageren! En heb je een vraag... stel 'm gerust!!