Kleine beetjes. (woensdag 25 november 2015)

 

Kidogo kidogo

De laatste dag in het ziekenhuis van Sengerema! Uroloog Erich moet noodgedwongen de poli voor gezien houden, ook al komen er nog altijd mannen binnendruppelen. Hij verricht vandaag nog wel drie operaties; de piemel van een jongetje dat na de besnijdenis vol zit met littekenweefsel zo groot als een kleine tennisbal, weet hij weer tot normale proporties terug te brengen. Erich zal de ene andere patient van zijn urethra strictuur verlossen, de andere van zijn testikels vanwege kanker.

Het afscheid van de zeer waardevolle anesthesist Steven en de prachtige polimedewerkers Constancia en Jeffrey valt zwaar. Ook Mama Nema, de vrouw die tien dagen overheerlijke gerechten op tafel toverde voor ons, laten we weer achter, met pijn in het hart. Een andere pijn voelen we bij het afscheid van de talloze patienten waarvoor Erich en Lara al dan niet veel hebben kunnen betekenen. Met een koffer vol verse ervaringen, heeft Erich wéér meer kennis vergaard. De lijst met volgend jaar mee te nemen middelen vanuit het Slingeland is groot; aan Zuster Marie José de opdracht bepaalde middelen standaard in huis te hebben. Wat betreft het stellen van diagnoses, misschien wel het belangrijkste om de juiste behandeling te kunnen geven, heeft Erich duidelijke instructies achtergelaten. Hiervoor is ook een een apparaat nodig dat ons de kop niet kan kosten. Een fatsoenlijke endoscopieset maakt de poli voor Afrikaanse standaarden compleet. En omdat de turp-machine het van de week helaas begeven heeft, is een nieuwe nodig.

Naar Tanzaniaanse gewoonte vragen ook wij bij het afscheid om hulp; iets dat het ziekenhuis hier goed kan gebruiken. Via Simba en de Stichting Vrienden van Sengerema proberen we aan geld te komen om dit te realiseren. Op hun website http://www.stichtingvsh.nl staat hoe je een bijdrage kunt leveren. Hoe welkom zou het zijn! En net als ons korte bezoek aan dit hospitali, lijkt het misschien een druppel op een gloeiende plaat, maar als eerder gezegd; alle beetjes helpen! Kidogo, kidogo.

Hartelijk dank weer voor het lezen van deze blog en jullie soms overweldigende reacties! Na deze volgen er - bij leven en welzijn – (heel toepasselijk in dit land) nog twee, onderweg naar ons koude kikkerlandje. Groet, @roethie