Poli en opereren
Na een matige nacht, onrustig van
alle opgedane indrukken en licht nerveus voor wat komen gaat, start om half 8
precies zuster Marie José in de bieb van het hospitaal met het voorzitten van
de overdracht van de nacht- op de dagdienst. Ze is boos en vooral teleurgesteld
dat er toch weer een en ander niet is gegaan volgens afspraak. Bijvoorbeeld als
ze concludeert dat bepaalde penicilline niet voorhanden was, een vrouw te lang
bezig was te bevallen en van enkele binnengekomen patienten geen
intakeformulieren waren gemaakt. Terwijl een auto op het terrein voor de bieb
wordt gestart en vrolijk blijft ronken, zijn de verslaggevers van de nacht
moeilijk te verstaan. En van de meeste ziekenhuismedewerkers is het Engels al
niet al te best. Gelukkig vat de zuster het duidelijk samen. Krijgt ze even
later telefoon, ratelt de Nederlandse workaholic (die overigens zelf ook
opereert, waarover later meer) in Swahili verder alsof het haar eerste taal is. Als dan ook
nog, en inmiddels weet ik dat dat elke dag zo zal gaan, de aggregaat aanslaat
voor stroom, kan de meeting bijna net zo goed worden afgelast. 
De zeven coassistenten uit
Nijmegen en Amsterdam gaan allemaal op weg naar hun eigen afdeling. Zo ook Erich
en Lara, die verdwijnen met alweer een koffer vol urologiebenodigdheden van het
Slingeland ziekenhuis in Doetinchem naar de OK, waar gauw een wanordelijk magazijn door Lara
wordt opgeruimd en waar zij een schap inricht met de reeds aanwezige en nieuwe urologiespullen.
Erich inspecteert de OK en neemt met zijn Tanzaniaanse assistent door wie er
komt en wat het plan is. De assistent blijkt redelijk onwetend, terwijl hij eigenlijk
dokter is. Gelukkig blijkt tijdens de operatie dat de anesthesist wel van
wanten weet. ‘Where would we be without Steven?!’ verzucht de uroloog met de
oranje pet. Om de operatietafel met de patient die spinaal wordt verdoofd,
verzamelen zich allengs meer mensen. Allen in groen katoen. De patient heeft
prostaatkanker en de bedoeling is om hem daarvoor te behandelen door de ballen
te verwijderen; een hormonale oplossing dus. Door de open deur (én ramen!) van
de OK komen na een tijdje kleine wolkjes verschroeide lucht naar buiten. De
operatie is geslaagd.
Het is inmiddels al 13.00 uur. Tijdens
een snelle lunch van bananen, Africafe en nootjes héél even de spanning van de
ochtend laten ontsnappen...
De tweede patient komt op tafel. Benieuwd
hoe Doctor Erich de machine die de prostaat moet schrapen gaat gebruiken.
Helaas voor de de dokter, de omstanders én de patient werkt het zogenoemde Turp-apparaat
niet naar behoren. Tijdens de operatie, terwijl de man nog onder narcose is,
besluit Erich tot het verwijderen van de gehele prostaat. En zo gezegd, zo
gedaan. Niet dat dat van een leien dakje ging met deze assistenten, maar met
een forse dosis creativiteit is uiteindelijk het weghalen van de prostaat heel
goed gelukt. De patient mag bijkomen op de Intensive Care. Over de IC later
meer. Zo ook over alle mensen die tussendoor gezien en besproken moeten worden.
Lara catheteriseert intussen een jonge man. Obstructie! Hij zal morgen of
overmorgen aan de beurt zijn voor een operatie. Erich legt hem een en ander in bijna
vloeiend Swahili uit. De jongen zal net als andere patienten geduldig op zijn
beurt wachten.
Intussen staat onder het afdak
van de oogpoli, tijdelijk ingericht als urologie-poli, een rij van maar liefst
25 mensen te wachten op de dokter. Het is al 16.00 uur wanneer Erich daaraan kan
beginnen. Een toffe zuster en een handige broeder hebben het voorwerk en een
deel van de administratie reeds gedaan. Erich kan gelukkig gebruik maken van
een echo-apparaat. Een handvol patienten kan met medicijnen weer naar huis. Een klein
jongetje van net 1 jaar roept emotie op. Hij kan nauwelijks plassen en alleen
met veel pijn. Zijn niertjes werken niet goed meer. Catheteriseren blijkt, zelfs
met een maagsonde van neonatholgie, niet te lukken. Kan hij nog worden
overgebracht naar een ziekenhuis met meer middelen?
Groet, @roethie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten