Het is weer december...

Inmiddels bijna traditioneel is december het moment om het team dat in het voorjaar naar Sengerema gaat, voor te stellen. Het wordt een iets andere samenstelling dan dat jullie gewend zijn. 

Natuurlijk is Erik Staal, chirurg, de “teamcaptain”. Deze keer geflankeerd door zijn vrouw Jiska Kamstra en verpleegkundige Paulien Brethouwer.  

De tweede chirurg in de groep is Bart Boll, chirurg uit het Canisius Wilhelmina Ziekenhuis in Nijmegen en oud-opleider van Erik. Hij is al eerder met Erik in Sengerema aan het werk geweest en we zijn heel blij dat hij Erik wil ondersteunen om de twee operatiekamers gedurende de uitzending draaiende te houden. Op het moment dat ik deze blog schrijf, is Bart met zijn partner Irma Prudon in Tanzania. Irma is Physician Assistent anaesthesie in het CWZ en heeft de afgelopen twee weken bijscholing gegeven aan IC-verpleegkundigen en anaesthesie-medewerkers in het Kilimanjaro Christian Medical College in Moshi, Tanzania. In Sengerema zal zij dit, naast bijspringen op de operatiekamer, ook gaan doen.

Thom Hendriks, tropenarts in opleiding, sluit met de uitzending het chirurgische deel van zijn tropenopleiding af.

Ook bijna traditioneel is de donatie van de dames van de Bazar van de kerk aan de Dorpsstraat in Nieuwenhoorn (Protestantse Gemeente Hellevoetsluis). Voor het derde achtereenvolgende jaar mogen we namens hen € 750,- besteden ten behoeve van de zorg voor de patiënten in Tanzania. Heel hartelijk dank!

Tenslotte is het zeker traditioneel dat ik alle werknemers van het Slingeland help herinneren dat de dukaten van het kerstpakket niet tot op de laatste cent besteed hoeven te worden. Als je iets over hebt (dukaten of euro’s), kan dat gewoon in de bus van de Stichting Vrienden van Sengerema Hospital, die bij de uitgang van de kerstmarkt staat. In de eerstvolgende nieuwsbrief wordt de opbrengst bekend gemaakt.

Fijne kerstdagen en een gelukkig en gezond 2016 gewenst namens alle betrokkenen bij SVSH en Simba.

Susan Lemson

Volgende keer... (maandag 7 december 2015)

The end

We missen het; niet door een wekker, maar bij het krieken van de dag gewekt worden door vreemde vogels en een oehoe. Lekgeprikt worden door de muggen, de antimalariatabletten, het hete water dat Mama Nema maakt om de bak koud douchewater dat we met bekers over ons heen gooien te verwarmen. De cadans van de Afrikanen, de uitgebreide begroetingsrituelen, de kuilen in de weg en het links rijden, het prachtige wildlife in de National Parks, kaars- in plaats van lamplicht, de oude bekenden, de geur van houtskoolvuurtjes waarop wordt gekookt, de rijst, de kleuren, de co’s, het geduld, de geuren, de uitdaging, de onweersbuien, de mensen, de kruiden en kraampjes, de eenvoud en het behelpen.

Het behelpen leverde soms ook een beetje frustratie op. Want als je dan alles in orde denkt te hebben voor een operatie, blijkt de patiënt onvindbaar, is een steriele set weer niet compleet, begeeft de zuiger het of moet het ziekenhuis van overheidswege bezuinigen op toch al schaars personeel. Maar... de opzet van de reis is geslaagd; het begin van een afdeling urologie in Sengerema is er! Erich en Lara hebben een enorme inventarisatielijst gemaakt van al wat nodig is om de poli en de OK zodanig te organiseren om van een heuse urologie-afdeling te kunnen spreken. Er wordt aan gewerkt. En zoals ze in de Achterhoek zeggen; kump goed!
Kortom. We fantaseerden onderweg naar huis al over de volgende safari naar onvergetelijk Tanzania. En toen we eenmaal thuis wáren... bleek er toch weer geen tijd om er lang bij stil te staan. Leven zonder klok en zonder agenda is zo gek nog niet...