Tanzanianen
hechten veel waarde aan begroetingen. Voordat je iets anders vraagt, vraag hen
éérst hoe het gaat! Op het platteland zijn kinderen weinig of geen blanken
gewend, en menigeen maakt dan een buiginkje. Dat is even slikken... Maar vandaag,
vandaag maak ik een buiging. Mijn petje gaat af voor de coassistenten die in
het ziekenhuis werken. 
Na
de overdracht om half 8 vanmorgen, geeft Daktari Erichi een heldere presentatie
over urologie, het maken van een goede diagnose, behandeling en medicijnen.
Even na 9.00 uur wordt een prachtig klein meisje geboren. Maar ze heeft en
schisis, een gespleten lip. Coassistent Thijs, hij is net als de andere co’s
al bijna drie maanden in Sengerema, brengt het meisje naar de afdeling
neonatologie. Ze wordt in de couveuse gelegd omdat ze nauwelijks warm blijft.
Het voeren van suikerwater, druppeltje voor druppeltje uit een spuitje, is
lastig voor haar omdat ze zich snel verslikt. Intussen hechten Thijs en co
Annelies een andere net bevallen mevrouw. Als Annelies weg kan van de
verloskamers, gaat ze Erich assisteren bij het opereren van een man met een
ernstig plasprobleem. Sophie draagt haar afdeling tijdelijk over aan andere arts
(gelukkig is er één beschikbaar!) en lost Annelies af. Inis neemt ook taken waar
bij de geboortes. Anoek heeft zich ontfermd over de kinderafdeling waar maar
liefst 40 kinderen liggen. Een behoorlijk aantal is ernstig ziek. Ze hebben
TBC, lijden erg aan ondervoeding met alle gevolgen van dien, hebben een
onverklaarbare opgeblazen buik of de longen functioneren niet goed. Anoek rent
van het ene bed naar het andere, legt de ouders in het Swahili (!) uit wat de
prognose is, en wat ze kunnen doen voor hun kind. Iedereen schenkt zij een
hartelijke lach, maar eens in de zoveel tijd vergaat haar zelf het lachen. Er
zijn te weinig dokters, niet genoeg middelen of een verpleger vergat
eenvoudigweg een kind zijn medicijn te geven. 
Wát
een ongelooflijke toppers zijn deze student-dokters. Ze verstaan hun werk,
staan voor iedereen klaar en vertellen de verplegers continu wát ze doen en
waarom. Als ze ’s avonds vrij zijn komt het geregeld voor dat ze toch naar het
ziekenhuis gaan om een patiënt te zien. Af en toe blazen de co’s even stoom af
om even later vrolijk verder te werken. Net als iedereen hier zijn zij zich
ervan bewust dat het een druppel is op een gloeiende plaat. Maar, alle beetjes
helpen!
Halverwege
de middag zijn de voetjes van de baby met het hazenlipje nog altijd een beetje
blauw. Haar opereren in dit ziekenhuis is geen optie; ze zal naar een
ziekenhuis ver weg moeten. De vraag is of dat gaat gebeuren.
Een
diepe, diepe buiging van mij voor de co’s, want woorden heb ik er niet voor.
Zó’n fantastisch werk doen, en dan toch veel te vaak een patiënt of klein
patiëntje te moeten zien sterven…
PS
Wat mogen wij blij zijn dat we in Nederland zijn geboren. Mijn voornemen is om
nooit meer te zeuren ;-) En zeker niet te klagen.
Dan is je gevoel op de juiste manier geraakt, Afrika doet wat met je, gaat nooit meer over,
BeantwoordenVerwijderen