Enkele plaatjes

Pre-operatieve beoordeling 

Revalidatie op de kinderafdeling 

Deze beentjes staan nu recht 

En deze ook...

In de 'workshop'

Gips uit Nederland!

Bonny thuis bij moeder en broers 

Geef me de vijf...zes, zeven?

In de flow

Een eerste nacht in Tanzania heeft altijd weer iets vertrouwds: Het geluid van de krekels, een enkele brulkikker en het continu aanwezige concert van nachtelijke insecten. Het wordt soms tijdelijk onderbroken door een paar verdwaalde trommels van een ver feestje. 

Zo we hebben al weer drie volle dagen achter de rug hier in Sengerema. De eerste twee dagen blijft het voor ons tweeën een weliswaar enorm vrolijk en gezellig weerzien, maar het vertraagt daardoor wel ons voortbewegen door het ziekenuis. Overal herkenning en de daar onlosmakelijk mee verbonden verplichting van het groeten.  Het is ook wel weer een feestelijk ritueel van begroetingen voor ons van al die oude bekenden. Alle rijtjes moeten worden afgewerkt: “ hoe was de reis, hoe was jullie oogst dit jaar, hoe waren de regens, hoe gaat het met de kinderen, hoe gaat het met jullie ouders,  hoe is het met iedereen van wie we houden” Ook alle collega’s van Slingeland die hier zijn geweest passeren de revue met de vraag wanneer ze weer langs komen om de zieken te helpen….  

Marie Jose had fantastisch voorwerk gedaan en inmiddels 28 patiënten geselecteerd voor een eventuele operatie. Na deze kort te hebben gezien en gepland, hebben we met Marie Jose en Hilde nog een reeks patiënten op de afdeling mee beoordeeld en verschillende ook gepland.

Het programma loopt redelijk goed door op de OK de afgelopen dagen. Op gang komen ‘s morgens blijft afhankelijk van allerlei factoren waarvan de grootste toch wel blijft hoe de nacht eruit heeft gezien; Hoeveel keizersneden zijn er geweest, hoeveel moet er opnieuw gewassen, gepoetst en gesteriliseerd worden voordat er weer geopereerd kan worden.

Vandaag een vijftal kromme beentjes recht gezet en een meisje van 8 met nooit behandelde klompvoetjes aan één kant geholpen. Voor deze kinderen is dit een eerste stap naar een normaal leven, waar ze minder kans hebben om verstoten worden met alle nare mogelijke gevolgen van dien.

‘s Avonds zitten we veel bij Hilde (de tropenarts die hier na Niek is gekomen). Haar opleider is er ook met een schoonzus. We worden lekker daar verwend door de oude vertrouwde kookkunsten van onze hulp van toen wij hier woonden, Cecilia. Zij heeft in het verleden uren met onze jongste op de rug gelopen, toen hij nog een baby was.

Een bijzondere bijkomstigheid voor ons is dat onze oudste pleegzoon, Bonny hier nu ook is met zijn verloofde. Hij komt hier vandaan en heeft zijn moeder en broers in geen jaren gezien.  Voor hen beiden is dit een heel spannend avontuur en het is fijn dat we er ook zijn om dit mee te beleven. 

Inmiddels regent het pijpenstelen (eindelijk, hier lang verwacht...) en is het internet ongelofelijk traag. Het lukt jammer genoeg niet plaatjes te uploaden, dus die houden jullie tegoed.

Uitzending met een ander karakter...

Een nieuwe uitzending, maar één met een ander karakter dan de afgelopen keren. Waarom? Dat hangt samen met een aantal zaken. Als eerste werden we tijdens de laatste uitzending geconfronteerd met de situatie dat de ondersteuning vanuit het ziekenhuis voor het werk dusdanig tekort schoot, dat er een onveilige situatie ontstond rondom een operatie. Dat hadden we tot op dat moment nog niet meegemaakt. Als we later de gebeurtenissen reconstrueren, komt het heel kort gezegd neer op schaarste. Schaarste aan mensen, middelen, goede apparatuur. Op de één of andere wijze was dit ernstiger dan we tot nu toe hadden meegemaakt. Dat is best lastig om mee te maken,  niet in het minst voor het personeel zelf, dat gemotiveerd altijd zijn best doet alles zo goed mogelijk te laten verlopen. Het is ook niemand persoonlijk aan te rekenen.  Ook na al die jaren dat ik denk de setting redelijk goed te kennen, wordt ik hierdoor toch onaangenaam verrast. Het vroeg om een 'time-out', een moment van bezinning en dat niet alleen voor dat moment, maar ook voor volgende uitzendingen. Op het moment zelf heeft het ertoe geleid dat we samen met de doctor in charge Marie José en het personeel van de OK het programma zo aangepast hebben, dat we verantwoord iedereen verder konden opereren. Maar dan... De vraag naar specialistische zorg blijft enorm, maar hoe zorgen we er in de samenwerking voor dat dit op een verantwoorde en veilige manier kan worden uitgevoerd? Voor de huidige uitzending hadden we na overleg besloten een 'stapje terug' te doen, door minder operaties uit te voeren, in ieder geval tijdelijk.  Daarnaast willen we verder inventariseren hoe we de specialistische zorg door middel van deze uitzendingen in de toekomst veiliger kunnen laten verlopen.

In de aanloop naar deze uitzending is door onvoorziene omstandigheden het beoogde team kleiner dan normaal het geval is. De delegatie bestaat nu alleen uit mijn vrouw Jiska en ondergetekende. Onbedoeld bedoeld? Het gaf wel een heel ander perspectief op wat er mogelijk is. Opereren van patienten, die daar al langere tijd op wachten blijft een belangrijke invulling, dus dat gaat zeker door. Gaandeweg werden we hier zelfs in geholpen, doordat Marie Jose en Hilde, die daar nu als tropenarts werkt, spontaan aanboden de selectie van patiënten alvast uit te voeren, zodat ik daar niet 1-2 dagen aan kwijt ben. Hiervoor heb ik een protocol opgesteld, waar ze mee aan de slag zijn gegaan.  Inmiddels zijn er al ca 20 patiënten geselecteerd, die in aanmerking komen voor een operatie. Ook verwacht ik een aantal patiënten, die de afgelopen week al via mail of whatsapp zijn gepresenteerd, (zie foto, lang leve de digitale communicatie!)

Daarnaast is een andere Nederlandse chirurg, tropenopleidster uit Amstelveen Sanne Veltkamp er nu ook, dus we zijn toch met z'n tweeën om te kunnen opereren. Dan zullen we voldoende tijd besteden om gesprekken te voeren over hoe we de uitzendingen in de toekomst weer kunnen inrichten en wat daar voor nodig is.


Al met al een uitzending met veel vragen en onzekerheden, hopelijk na afloop met enkele antwoorden om dit stukje dankbare werk op een verantwoorde manier voort te zetten. Tegen mijn teamleden zeg ik vaak: "This is Africa", een veelomvattend zinnetje dat zoveel zegt als: Je komt altijd onverwachte situaties tegen, er zijn hier weinig zekerheden in je planning, wees flexibel, 'go with de flow'. Dus dit keer zeggen we het tegen ons zelf: Ook voor deze uitzending geldt: "Dit is Afrika!"