Kennismaking met land en hospitaal (17 november 2015)

Kennismaking met land en hospitaal

Nou, wifi works… zondagavond laat kwamen we in het donker aan in Sengerema, nadat we gedurende twee dagen ongelooflijk prachtige dieren zagen op de 450 kilometer van Arusha naar het ziekenhuis. Olifanten, buffels, jakhalzen, allerlei gazelles en giraffen. Net 400 meter voor onze enige overnachtingsplaats kruisten vier leeuwinnen onze weg. Het allerlaatste deel van de reis over hobbelige wegen, het gedeelte na het stuk met de pont over een uitloper van het Victoriameer, was een enorme uitdaging. Het binnendoorweggetje was gedeeltelijk weggeslagen. Na alle regen van vandaag is het definitief onbegaanbaar geworden. ‘Niet verwonderlijk’, vertelde zuster Marie José; ’Die weg is al een tijdje niet meer in gebruik.' Na een hartelijk welkom van die zuster Marie José, en een kop Africafe in haar kloostertje op het ziekenhuisterrein, sliepen we in no time. Wát een intensieve reis; met ál dat wild zomaar langs de weg in onze gehuurde auto, de eerste pont die uiteindelijk niet voer, en het geluk dat we toch de bestemming bereikten voor de nacht echt viel.

Dat er nog mensen op deze kleine aarde zijn die zo’n wit mens bijzonder vinden. De Tanzanianen in de omgeving van het ziekenhuis staren je soms aan, kinderen rennen even achter je aan, zwaaien en een enkeling durft het zelfs om je arm te strelen. Anderen zijn verlegen of willen juist op de foto. Hoe anders, en toch ook weer hetzelfde,  was dat lang geleden op het platteland van China, waar kindjes je met een stok die ze toevallig vast hadden probeerden te prikken om je reactie te peilen. En op Java, waar een vrouw me uitgebreid complimenteerde met m’n grote neus…

Collega’s uit de landbouwwereld vragen zich af of ik niet tegen een beetje bloed kan. Maar natuurlijk; ik kom van de boerderij, en maak voor m’n werk onder meer reportages in slachthuizen waar uitgelaten medewerkers nog warme schapenkoppen in een container gooien, en dan het liefst rakelings langs m’n camera. Ik ben wat gewend zeg maar. Maar mensen op een operatietafel te zien liggen, is toch echt iets anders. Wel héél gaaf dat die patiënten er beter van worden, dat ze verlost worden van hun bult, buil of pijn.

Erich heeft maandagochtend vroeg alle aanwezige middelen in het Sengerema hospital geïnventariseerd, en vervolgens alle patiënten die op de blanke uroloog wachtten, gezien en bedacht en verteld wat hij kan doen om hen te helpen. Al deze mannen zaten met hun familieleden geduldig onder het afdak van het ziekenhuis. Hun vrouwen vulden intussen teiltjes en flessen met het regenwater dat met bakken tegelijk van het dak naar beneden kwam.

Zo opereert Erich vandaag, dinsdag 17 november, naar verwachting een groot deel van de zes mannen met een extreem grote prostaat, een vrouw met een blaastumor en een man die een open plasbuis reconstructie zal ondergaan.

Wordt vervolgd! Groet, ruth