De eerste week zit erop!

De eerste week zit erop. Het is wel wat anders werken zonder een heel team. Natuurlijk is het wat rustiger omdat er minder georganiseerd hoeft te worden. Maar ik merk na twee van dit soort 'afgeslankte' uitzendingen, dat we de dynamiek van met een heel team hier actief kunnen zijn wel missen! Het gaf ook altijd een voldaan gevoel om met een team zoveel mensen te kunnen helpen naar een beter bestaan. De afgelopen week meldden zich 4 mensen voor het opheffen van hun stoma. Die willen we het liefst in de eerste week opereren om voldoende lang aanwezig te zijn in geval van complicaties, die zich dan meestal na 4-7 dagen openbaren. Op woensdag de eerste geopereerd, een 'oude bekende' Clement, die zich onze kinderen goed kon herinneren uit de tijd dat we hier hebben gewoond. Uiteraard moest hij even foto's zien van hoe onze jongens er nu uitzien! Hij was toen werkzaam was als 'Watchman' bij het klooster van Marie José, onze achterburen en zag onze jongens iedere dag passeren op weg naar school. 

De operatie is goed verlopen. Het is dan toch een beetje lastig om dan het weekend naar Mwanza af te reizen terwijl hij nog moet opknappen. Gelukkig hield Marie José hem goed in de gaten en stuurde een berichtje, dat zijn darmen op gang waren gekomen. De andere 3 patiënten waren een ander verhaal. Twee ervan waren nog onvoldoende opgeknapt van hun operatie om nu in aanmerking te komen voor het opheffen van hun stoma. We hadden ze graag geholpen, maar ook hier geldt:  Veiligheid eerst! Het blijft echter moeilijk inschatten hier, omdat soms ook informatie ontbreekt. 

Dat werd bevestigd toen ik begon aan de vierde patiënt, die volgens de documentatie  een half jaar geleden was geopereerd en nu kwam om zijn stoma op te heffen. Toen we de buikoperatie uitvoerden en de buik openmaakten, bleek deze te bestaan uit enorm veel verklevingen. Iedere poging om hier 'een weg in te vinden', resulteerde in extra beschadigingen en al snel moesten we concluderen dat het opheffen van het stoma voor deze patiënt geen haalbare kaart was. Uiteraard bij wakker worden een enorme teleurstelling want het leven met een stoma betekent hier toch een bepaald sociaal isolement! Bij een uitgebreider familiegesprek kwam ook pas aan het licht dat deze man al 6x in zijn buik was geopereerd...! 

Gelukkig staan daar tegenover de vele andere patiënten, waar we wat voor konden betekenen: Kinderen met kromme beentjes, patiënten met vergrote schildklieren of andere zwellingen in het hoofd-halsgebied.

Tot onze grote verrassing werden we bij aankomst in Mwanza opgewacht door Joost en Charissa! Het zijn twee tropenartsen, die ook in het Slingeland zijn opgeleid. Ze hadden de moeite genomen hun 'voormalige' opleider te komen bezoeken en hebben daarvoor respectievelijk ruim 6 en  10 uur moeten reizen!! Wat een ongelooflijk leuk weerzien! Prachtig al hun gepassioneerde verhalen te horen over de eigen ervaringen! Het doet ons terugdenken aan onze eerste periode in Tanzania met ons gezin. Uiteraard kwamen ook allerlei grappige anekdotes over hun tijd in het Slingeland ter spraken. Al met al hebben we zo een bijzondere tijd met elkaar doorgebracht! Op naar week 2!

De president, bijnaam de bulldozer, is niet meer..

Vandaag werd het nieuws wereldkundig, dat  de Tanzaniaanse president John Magufuli op 61-jarige leeftijd is overleden, zo heeft de vice-president van het land aangekondigd. Hij stierf woensdag aan hartcomplicaties in een ziekenhuis in Dar es Salaam

De heer Magufuli was al meer dan twee weken niet in het openbaar gezien en er deden geruchten de ronde over zijn gezondheid. Oppositiepolitici zeiden vorige week dat hij Covid-19 had gecontracteerd, maar dit is niet bevestigd. De heer Magufuli was een van Afrika's meest prominente coronavirus-sceptici en riep op tot gebeden en met kruiden doordrenkte stoomtherapie om het virus tegen te gaan.

"Het is met grote spijt dat ik u mededeel dat vandaag ... we onze dappere leider, de president van de Republiek Tanzania, John Pombe Magufuli, hebben verloren", zei vicepresident Hassan in de aankondiging. Ze zei dat er 14 dagen nationale rouw zou zijn en dat vlaggen halfstok zouden wapperen. Interessant is dat vandaag direct een afvaardiging van het 'Ministry of Health' het ziekenhuis heeft bezocht met de mededeling dat van nu af aan iedereen in het ziekenhuis verplicht is een masker te dragen..! Nu deden al enige tijd geruchten de ronde over zijn gezondheidstoestand, maar anders dan veel variaties op scenario's, was tot nu toe veel onduidelijkheid over zijn gezondheid. 

Voor het werk in het ziekenhuis heeft het geen directie consequenties, het werk gaat voorlopig gewoon door. Ook vandaag dus de geplande operaties kunnen uitvoeren. Het overlijden van de president was uiteraard het gesprek van de dag. Mensen condoleren elkaar. Echter is er ook ruimte voor mensen, die niet zo gecharmeerd waren van deze president. Met zijn bijnaam 'de bulldozer' heeft hij inderdaad met harde hand bepaalde veranderingen doorgevoerd, die zoals gewoonlijk wisselend worden ontvangen. Een oud gediende onder de operatie assistenten (Shelembi voor insiders) wist het subtiel te verwoorden: "Hij heeft veel goeds gedaan, maar ook wel wat zaken minder goed gedaan". Ach ja, geldt dat niet voor alle sterke leiders?

Hulde aan de fysiotherapie

Na drie dagen werken in het ziekenhuis even weer een kort bericht van ons.De eerste dag kleurde zich zoals gebruikelijk met vreugdevolle ontmoetingen en de chaotische rondes lopen langs de afdelingen, waar patiënten in spannende verwachting liggen om gezien te worden door een chirurg, hopende op een ingreep die tot herstel mag leiden.

Omdat er geen lokale radio oproep was gedaan waren er ’s ochtends maar een paar door de fysiotherapie voorgeselecteerde patiënten, die verzekerd willen zijn in aanmerking te komen voor een operatie. In de loop van de dag meldden zich echter steeds meer patiënten. Ze krijgen via via te horen over onze komst. Constancia van de fysiotherapie afdeling toont zich wederom een baken in de chaos van mensen, die willen worden gezien in een onoverzichtelijk systeem van patientendossiers, aanvragen, röntgen foto’s etc. Zo heeft ze ook een aantal patiënten laten terugkomen, die de vorige keer geopereerd zijn. Wat zijn ze hier goed in de begeleiding van de revalidatie!! In de categorie van ‘neglected trauma’ een jong meisje, dat de vorige keer kwam met een rechter arm in een volledig gestrekte dwangstand door een elleboog, die al een jaar uit de kom stond. Ze heeft operatief haar elleboog laten terugzetten, maar moest daarna nog intensief revalideren om een functionele arm te krijgen. Trots, maar bescheiden demonstreerde ze het resultaat. 

De lijst aan operaties voor de eerste week vult zich al snel. Een ronde over de chirurgische afdelingen leverde ook nog een aantal patiënten voor operatie op.

In de avond uitzoeken van de juiste sets voor de operaties, doorspreken met de mensen van de anesthesie. Inmiddels hebben we nu al 3 operatiedagen achter de rug. Toen wisten we nog niet wat het land te wachten stond..

Afgeschaalde zorg

Daar gaan we alweer, de volgende half-jaarlijkse uitzending naar Tanzania. Opnieuw, voor de tweede keer op rij met zijn tweeën. In mijn hoofd krijg ik meteen een ‘pop-up’: afgeschaalde zorg voor Tanzania, een indirect COVID effect. We zijn wel geconditioneerd geraakt! Toch zijn we verheugd, dat we in een project, dat we al ruim tien jaar vanuit het Slingeland Ziekenhuis mogen organiseren, de continuïteit kunnen bieden. Een hopelijk positief signaal dat we in de Westerse wereld door de pandemie niet in alles aan het navelstaren zijn.

Met de nodige inspanning konden we gevaccineerd en wel op weg. De vlucht met KLM verliep voorspoedig, het vliegtuig was slechts voor de helft gevuld. Laat op de vrijdagavond kwamen we aan op Kilimanjaro International Airport. Gelukkig ook ditmaal geen problemen met het inklaren van medische spullen. We hadden een overnachting kunnen regelen in het nonnenklooster, dicht bij het vliegveld, omdat we de volgende ochtend al vroeg onze verbindende vlucht hadden. Dat was weer een nieuwe ervaring. Na het gebruikelijke onderhandelen over de prijs van de taxirit, vonden we na enig zoeken de ingang van de compound, waar het klooster staat. Het duurde even voor we een reactie kregen, totdat een onopvallend nonnetje in het duister ons tegemoet kwam lopen en de taxi met subtiele bewegingen naar de juiste plek dirigeerde. Eenmaal uitgestapt en in beter licht werden we hartelijk door haar begroet, een zeer tenger nonnetje, waar Jiska zelfs een kop bovenuit stak. Haar allervriendelijkste glimlach gaf haar een veel jongere uitstraling dan de 73 jaar, die ze telde. Inmiddels was het bijna middernacht en hadden we het prima gevonden te gaan slapen in de sober ingerichte gastenkamer. Echter dat past niet in de Indonesische gastvrijheid, dus er moest eerst gegeten worden. Ook de volgende ochtend stond er weer een goed verzorgd ontbijt en liet ze ons kennis maken met een vrucht, die we nog nooit eerder hadden geproefd: een Annona. 

Al snel konden we met de taxi weer naar het vliegveld. Ook de tweede helft van de reis verliep voorspoedig. Mwanza voelt altijd weer erg vertrouwd. In de middag hadden we direct een afspraak staan om op bezoek te gaan in St Clare Hospital, dat gerund wordt door een Duitse proloog, die pater is. Reden voor dit bezoek was dat het ziekenhuis een samenwerkingsverband is aangegaan met Sengerema, en we ook voor de specialistische zorg en teamuitzendingen, zoeken naar mogelijkheden daarin samen te werken. Inspirerende gesprekken!

De volgende dag `zijn we doorgereisd naar Sengerema, maandag begint het werk in het ziekenhuis. Benieuwd wat ons nu weer te wachten staat!