Een levende have.
Soms heb je het gevoel, dat je in de verkeerde film terecht gekomen bent. Gewoon, de verkeerde zaal binnengelopen.
Dat gevoel had ik de afgelopen dagen.
Het is nu dinsdagmorgen. De WiFi laat ons bij herhaling in de steek. Nu zit ik op het kantoor van zuster Marie José, terwijl de zonnestralen buiten gefilterd worden door de rook van de verbrandingsoven. Om 9:00 uur 's ochtends begint men met de verbranding van alle afval van de afgelopen 24 uur. Een misselijkmakende stank verspreid zich over het ziekenhuisterrein en penetreert de ziekenzalen. De mensen hebben het al niet comfortabel en dit zal het besluit tot vertrek van hun kant zeker bespoedigen. Waarom, vraag je jezelf af, moet dat op het ziekenhuisterrein verbrand worden? Afrikaanse logica.
Op zondagavond kersen wij terug van een 36 uur ontspanning in Mwanza. Op zondagmiddag de pont over het Victoriameer met de bekende drukte, de jongetjes met de pindaatjes, de man met de open limonadeflesjes, de chaos bij het uitschepen en ware vechtpartijen bij de taxibusjes. De stoffige weg achter de bus, de met een slalom de kuilen omzeilde en een stofwolk van een kilometer naliet. En natuurlijk de zwaaiende kinderen, als je ze nog kon zien door het stof.
Mamma Nema stond ons op te wachten bij onze tijdelijke woning in Sengerema. We hadden voor haar verjaardag een leesbril op de markt gekocht. Jan was spekkoper en dong " een Viertel" af. Er werd geen schilling meer aan het ding verdiend. De Plus 2 zal mamma Nema helpen om de letters voortaan wat beter te kunnen zien. Als dank kregen wij een paar mooie witte tanden te zien.
Maar dan de film. Bij het openen van de keukendeur zag ik ze al: een haan en een hen. Met een touwtje vastgebonden aan twee kratten. De haan vast aan het krat pils, de hen aan het krat Coca Cola.
" Voor het avondeten morgen", klonk het. De keukenvloer was hun speelhol met alle gevolgen van dien. En het was geen grap. Het was een film.
's Avonds geen electrictiteit. Maar we weten inmiddels niet anders.
Bij het krieken van de volgende ochtend werd de haan actief. Zodanig, dat ik dacht, dat hij naast ons bed stond. Ongelofelijke herrie. Hij beantwoordde het gekraai van een andere haan in de compound. De leiders van deze expeditie hadden inmiddels besloten, dat hij de eerste aan de beurt was om geslacht te worden. Vanwege zijn kraaitalent. Er werd ons verteld, dat deze daad volgens inheems gebruik uitgevoerd moest worden door de mannen in het huis. Mij niet gezien. Erik ook niet, want die had al een heel slachthuis omgebracht. Het was uiteindelijk Jan, die na zijn actie ( direct na het ontbijt) de bloedspetters van zijn enkels waste om daarna koelbloedig zijn Vitorinox dicht te klappen. Moordenaar.
En de film leek niet hield op te houden. Met een upside-down maag vertrokken we naar het
ziekenhuis. Ik zat nog steeds in de verkeerde zaal.
De OK lag volledig stil. Er waren geen assistenten. Die hadden het weekend gewerkt en sliepen uit. Komt in de beste landen voor.Er waren wel vliegen in de OK. Ze hadden hun best gedaan in het weekend en zich exponentieel vermenigvuldigd. Het instrumentarium werd uitgebreid met zelfgefabriceerde vliegenmeppers, niet van die gewone elektrische chinezen.
Om 11:00 uur was iedereen zover, dat we een beginnetje konden maken. Erik en Leontien vormden het botten-team en Joris en ik begonnen aan de schildklieren. Vandaag geen gewone schildklieren maar " reuze-schildklieren". Drie stuks met wisseltijden van ruim een uur. Waarom? Ik weet het niet. De Tanzaniaanse medewerkers verdwijnen en je ziet ze gewoon een half uur niet terug. Even een boodschapje doen of zo. Als je tijdens de operatie iets nodig hebt, dat gaan ze dat ook even in het
dorp halen. Zo lang duurt het. Vraag je dan om een urine - catheter , dan krijg je steevast een urine - zak. Het legt zo makkelijk contact en je hebt ergens om over te praten. Inmiddels zijn we zo wijs geworden, dat we alle spullen, die we nodig denken te hebben bij de operatie netjes klaarleggen, liefst op volgorde van gebruik.
Erik verrichte een osteosynthese van de jongen op de ICU met bovenbeensbreuken beiderzijds. Hij vond nog een femurpen en een aantal TEN pennen. De jongen lag te wachten na een eerdere miltruptuur, die door het huisteam al eerder geopereerd was. De familie had inmiddels het geld bijeen gesprokkeld voor de operaties aan de beide benen.Om 19:30 uur keerden we huiswaarts. Moe, maar voldaan. Jan had veel goeds kunnen doen in de pijnstilling.
Bij thuiskomst brandden de kaarsjes. En dat was niet alleen voor de gezelligheid.
De avondpot schafte kip. Haan welteverstaan. Met verse kool, wortels en aubergines uit Mwanza. Dat vergoelijkte een hoop.
En toen was de film afgelopen.
Vandaag weer een vol programma.
Als het even meezit en als de WiFi het doet, houden we contact.
Hartelijke groet van ons allen,
Felix
Wederom een fantastisch verhaal. Gelukkig schrijf je alles op zodat je er later weer smakelijk om kunt lachen want de gang van zaken is zeker ook hilarisch. Maar ze zeggen altijd dat alles went. Veel plezier.
BeantwoordenVerwijderen