Door Bart.
Bij de eerdere keren na aankomst in het ziekenhuis in Sengerema kwamen Erik en Jiska velen bekenden tegen die ze begroeten. Deze keer waren er ook een aantal die Irma en ik van vorige uitzending herkenden, en zij ons ook. De hartelijkheid is hartverwarmend. Het voelt echt als een warm bad, fijn om deze mensen weer te mogen ontmoeten.
Eerdere keren moesten we eerst de patienten zien en selecteren welke we konden helpen en wanneer we dat dan zouden gaan doen. Deze keer waren er al een aantal patienten door Hilde en Marie Jose geselecteerd, opgenomen, vooronderzoeken gedaan, en al patienten nuchter gehouden. Dus we konden al vast op de eerste dag met een team een operatie programma starten. De patienten voor Erik moesten nog wel op de eerste dag gezien worden om te selecteren en de planning te maken.
Er zijn voor deze 2 weken ongeveer 10 patienten met een vergrote schildklier geselecteerd en er druppelde afgelopen week nog enkele binnen omdat over de regionale radio het bericht was verspreid dat het Nederlandse team weer in Sengerema aan het werk ging.
In de westerse wereld zijn er heel wat mensen die door hun overtollig lichaamsvet hun onderlijf niet goed kunnen zien. Maar als in je hals een enorme bal zit is het niet alleen lastig om naar beneden te kijken, maar ook om te kunnen functioneren, bijvoorbeeld om te werken op de akker, de was te doen of te koken. Doe maar eens een halskraag om of dikke sjaal en je snapt hoe het is. Ook beweegt de schildklier bij slikken mee, doordat deze vastzit aan de adamsappel. Als dat dan een grote massa is dan beweegt die bal ook telkens mee bij slikken. Dat is niet prettig. Naast de last bij het slikken kan het soms zelfs ook lastig zijn bij ademhalen en platliggen. Sommige vrouwen schamen zich ook voor zo’n bult in de hals en willen/ durven er niet mee op de foto.
Dus maandag konden we meteen aan de slag met 2 sterk vergrote schildklieren. Dinsdag stonden er ook nog 3 op het menu.
Het formaat wat we hier opereren komt in Nederland (zogenaamde krop) nauwelijks meer voor, sinds er in ons voedsel voldoende Jodium zit door toevoeging aan zout (JoZo=Jodium houdend zout). Het is een uitdaging voor de chirurg maar ook voor de anesthesie. Doordat de enorme bult(en), die weer bestaan uit heel veel kleinere bultjes, ook de luchtpijp uit het midden duwen is bij narcose het inbrengen van een beademingsbuis in de luchtpijp voor anesthesiologen in Nederland vaak reden om extra hulpmiddelen bij de hand te hebben, als het met de gebruikelijke techniek niet lukt.
Deze extra hulpmiddelen zijn er niet in de meeste Tanzaniaanse ziekenhuizen en hier werken ook bijna geen anesthesiologen. De narcose wordt hier verzorgd door Anesthesie medewerkers. Ze zijn eerst opgeleid tot Operatie Kamer verpleegkundigen en daarna volgen ze een opleiding voor anesthesiologie. Het niveau is niet te vergelijken met de westerse maar dit geldt ook wat betreft de mogelijkheden. Maar
dat ze heel handig zijn blijkt wel uit alle patienten die we hier aan die grote schildklieren opereren. Elke keer lukt het ze, soms enkele extra pogingen om met de standaard techniek het beademingsbuisje te plaatsen. Echte “fundi”, vakmensen!
Terwijl we donderdag met de 7e schildklieroperatie bezig waren, dit keer waarschijnlijk een kwaadaardige schildkliertumor, heeft Jiska de eerste 5 patienten van maandag en dinsdag naar huis laten gaan met instructies om over 6 weken te controleren of het resterende schildklierweefsel ter grote van een duimtop nog voldoende schildklierhormoon produceert. Ze waren samen goed voor het inleveren van 1 kg schildklier! De 5 vrouwen wilde ons graag allemaal bedanken, wat ze overigens telkens als we ze na de operatie bezochten ook al ruimschoots gedaan hadden. Omdat de operatie langer duurde dan verwacht hebben ze Jiska gevraagd om voor ze vertrokken nog een foto te maken waarop ze ons wilden bedanken door alle 5 de duimtop op te steken! Eentje om in te lijsten. Het was ontroerend om deze foto te zien. Dit geeft extra motivatie om de komende operaties ons beste beentje voor te zetten!
Eerdere keren moesten we eerst de patienten zien en selecteren welke we konden helpen en wanneer we dat dan zouden gaan doen. Deze keer waren er al een aantal patienten door Hilde en Marie Jose geselecteerd, opgenomen, vooronderzoeken gedaan, en al patienten nuchter gehouden. Dus we konden al vast op de eerste dag met een team een operatie programma starten. De patienten voor Erik moesten nog wel op de eerste dag gezien worden om te selecteren en de planning te maken.
Er zijn voor deze 2 weken ongeveer 10 patienten met een vergrote schildklier geselecteerd en er druppelde afgelopen week nog enkele binnen omdat over de regionale radio het bericht was verspreid dat het Nederlandse team weer in Sengerema aan het werk ging.
In de westerse wereld zijn er heel wat mensen die door hun overtollig lichaamsvet hun onderlijf niet goed kunnen zien. Maar als in je hals een enorme bal zit is het niet alleen lastig om naar beneden te kijken, maar ook om te kunnen functioneren, bijvoorbeeld om te werken op de akker, de was te doen of te koken. Doe maar eens een halskraag om of dikke sjaal en je snapt hoe het is. Ook beweegt de schildklier bij slikken mee, doordat deze vastzit aan de adamsappel. Als dat dan een grote massa is dan beweegt die bal ook telkens mee bij slikken. Dat is niet prettig. Naast de last bij het slikken kan het soms zelfs ook lastig zijn bij ademhalen en platliggen. Sommige vrouwen schamen zich ook voor zo’n bult in de hals en willen/ durven er niet mee op de foto.
Dus maandag konden we meteen aan de slag met 2 sterk vergrote schildklieren. Dinsdag stonden er ook nog 3 op het menu.
Het formaat wat we hier opereren komt in Nederland (zogenaamde krop) nauwelijks meer voor, sinds er in ons voedsel voldoende Jodium zit door toevoeging aan zout (JoZo=Jodium houdend zout). Het is een uitdaging voor de chirurg maar ook voor de anesthesie. Doordat de enorme bult(en), die weer bestaan uit heel veel kleinere bultjes, ook de luchtpijp uit het midden duwen is bij narcose het inbrengen van een beademingsbuis in de luchtpijp voor anesthesiologen in Nederland vaak reden om extra hulpmiddelen bij de hand te hebben, als het met de gebruikelijke techniek niet lukt.Deze extra hulpmiddelen zijn er niet in de meeste Tanzaniaanse ziekenhuizen en hier werken ook bijna geen anesthesiologen. De narcose wordt hier verzorgd door Anesthesie medewerkers. Ze zijn eerst opgeleid tot Operatie Kamer verpleegkundigen en daarna volgen ze een opleiding voor anesthesiologie. Het niveau is niet te vergelijken met de westerse maar dit geldt ook wat betreft de mogelijkheden. Maar
dat ze heel handig zijn blijkt wel uit alle patienten die we hier aan die grote schildklieren opereren. Elke keer lukt het ze, soms enkele extra pogingen om met de standaard techniek het beademingsbuisje te plaatsen. Echte “fundi”, vakmensen!
Terwijl we donderdag met de 7e schildklieroperatie bezig waren, dit keer waarschijnlijk een kwaadaardige schildkliertumor, heeft Jiska de eerste 5 patienten van maandag en dinsdag naar huis laten gaan met instructies om over 6 weken te controleren of het resterende schildklierweefsel ter grote van een duimtop nog voldoende schildklierhormoon produceert. Ze waren samen goed voor het inleveren van 1 kg schildklier! De 5 vrouwen wilde ons graag allemaal bedanken, wat ze overigens telkens als we ze na de operatie bezochten ook al ruimschoots gedaan hadden. Omdat de operatie langer duurde dan verwacht hebben ze Jiska gevraagd om voor ze vertrokken nog een foto te maken waarop ze ons wilden bedanken door alle 5 de duimtop op te steken! Eentje om in te lijsten. Het was ontroerend om deze foto te zien. Dit geeft extra motivatie om de komende operaties ons beste beentje voor te zetten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten