Genot

Door Sofieke Hofman

Het is weekend en daarmee tijd voor reflectie op de afgelopen week! Met zoveel ervaringen en exposure vliegen de dagen om. En ik ben onder de indruk! Wat is (het stukje wat ik gezien heb van) Tanzania mooi! Het Victoriameer met rotsige eilanden, vogels met knalkleuren die een heel bijzonder stemgeluid laten horen, bomen, planten en bloemen in prachtige vormen en kleuren… Daarbij is het werkelijk een genot om omgeven te worden met zoveel vriendelijke en vaak lachende mensen en collega’s met veel humor en geduld. Er staan elke dag nieuwe patiënten bij de uitgang van de operatiekamers te wachten tot iemand tijd heeft om zich te verdiepen in hun vraag. Jiska en Hilde spelen hier een grote rol in. Hilde kan veel problemen alvast in kaart brengen of oplossen, en Jiska zorgt ervoor dat een dossier of röntgenfoto onder de neus van een van ons komt. En soms moet er een (kleine) ingreep worden verricht, maar dan kan het zijn dat het vandaag niet lukt. Zo heeft een jongen 2 dagen gewacht bij de operatiekamers tot er iemand was die een punctie kon doen van zijn dikke knie. Of een jonge vrouw die aan het begin van de week werd opgenomen voor een operatie aan de zwelling in haar hals. Op vrijdag vroeg ze of er al bekend was wanneer ze geopereerd werd. Nog een paar dagen geduld. Maar tot nu toe heb ik nog bij niemand enig ongeduld of onbegrip kunnen vinden. 

Steven (chef anesthesie, opperhoofd planning én degene die soms kleine ingrepen, zoals wondverzorging, doet) zorgt ervoor dat alles zo strak mogelijk verloopt. We beginnen dus ook best vaak redelijk op tijd. De eerste week was al redelijk gevuld met verschillende operaties, en in de loop van de week zijn er allerlei operaties bijgekomen. Voor volgende week staat het nog niet helemaal vol, maar als het net zo gaat als afgelopen week gaat het vullend programma worden. Na 3 lange dagen (tot minstens 20 uur op de OK) wil zowel Steven, het operatieteam en anesthesieteam (die soms naast de dagdiensten ook avond/nachtdienst hadden gedaan!) als ons team op vrijdag op tijd stoppen met opereren. Maar zoals wel vaker voorkomt, was er sprake van de zogenaamde ‘Vrijdagmiddagcasus’:

2 dagen geleden werd er een man in het ziekenhuis gebracht met het verhaal dat hij een week geleden door een slang was gebeten in zijn voet. Inmiddels was zijn hele onderbeen aangedaan en hierdoor erg ziek (ik zal jullie de ‘vieze plaatjes’ besparen, geinteresseerden kunnen zich vanaf 3 april melden). De beste en enige optie op genezing zou het amputeren van het been zijn. Het amputeren van lichaamsdelen wordt hier heel moeilijk gevonden; en daarmee bedoel ik niet operatie-technisch. Het koste Hilde nogal wat moeite om de man en zijn familie te overtuigen dat dit echt nodig was. Uiteindelijk was het de verpleegkundige die zei: ‘Als je je niet laat opereren, ga je dood’. Daarmee werd de knoop doorgehakt om akkoord te gaan met een amputatie. 

Daarmee was nog niet alles geregeld. De man kwam het ziekenhuis binnen met een Hb 2.5 (ernstige bloedarmoede) waarvoor hij bloedtransfusies moest krijgen. Het is de bedoeling dat de familie dan bloed doneert wat aan de patiënt gegeven kan worden. Dus als je meerdere zakjes bloed nodig hebt, maar slechts 1 familielid met een geschikte bloedgroep, heb je een probleem. Zo was het nu ook. Met één zakje bloed was het Hb nog lang niet voldoende hoog om de operatie veilig te kunnen uitvoeren. Hilde naar de bloedbank: daar bleek wel een zakje voorraad te zijn van de goede bloedgroep, maar het is niet de bedoeling dat je de voorraad daarvoor gebruikt. Maar zonder bloed geen operatie. De insteek van de onderhandeling was als volgt: 2 familieleden van de patiënt komen doneren (met een andere bloedgroep), die zakjes gaan als voorraad in de koelkast, en de patiënt krijgt 2 zakjes uit de voorraad. 10 minuten discussie later hadden we deal en een uur later lag de man op de operatietafel. Het been is er af.  Ik ben erg benieuwd hoe de wond er uit ziet; maandag gaan we het inspecteren.