Laatste dagen

We zitten in de de laatste week van de uitzending, nog een enkele dag te gaan, de tijd vliegt voorbij en het is weer indrukwekkend wat we allemaal meemaken en zien. 

De piki piki’s (motoren waar de Tanzanianen soms met meer dan 2 personen op zitten, vaak zonder helm en beschermende kleding) zorgen voor veel leed. Veel ongevallen, met vaak (open en gecompliceerde) botbreuken, lelijke wonden en te vaak ook mensen die overlijden. Frequent moet een amputatie plaatsvinden van een arm of been, omdat ze lang niet altijd op tijd hulp zoeken en ook omdat er hier gewoonweg niet de mogelijkheden zijn zoals we die in Nederland kennen. Schrijnend om te zien, zeker als er ook kinderen bij betrokken zijn.

Wat de kinderen betreft blijft het mij verbazen hoe anders ze met dingen omgaan. We hebben bijvoorbeeld een jongen van 6 jaar die dagelijks op de operatiekamer komt al een paar dagen achtereen. Hij gaat zonder een ouder erbij rustig op de OK tafel liggen en wacht af terwijl wij alles voorbereiden. Hij komt voor dagelijkse verbandwissel wegens grote blaren en lelijke wonden op beide benen. Met een snufje sedatie (midazolam) en met een ballon gemaakt van een handschoen ligt hij nog gewoon te lachen en vindt ons als wazungu (blanken) nog steeds leuk, terwijl de verbandwissel plaatsvindt. 

Deze jongen is geen uitzondering, de meeste kinderen ondergaan de voorbereidingen op de OK (alleen en geen ouder om ze te ondersteunen) zonder een kick te geven. Hoogstens rolt er een traan over de wang bij het plaatsen van het infuus.

De anesthesie is ook niet te vergelijken met zoals wij die kennen. Er is een zeer beperkt  arsenaal aan medicatie en materiaal, daarnaast ook nog eens schaarste. Het is echt aanpassen aan de lokale manier van werken en dan zodanig dat het toch nog enigszins comfortabel voelt. We hebben wel wat materiaal vanuit Nederland meegenomen maar toch….. 

Met o.a. Michiel Bijkerk (anesthesioloog en pijnspecialist uit Slingeland) nagedacht over de mogelijkheden voor anesthesie en ontwikkelingen. Wat is anesthesiologisch noodzakelijk en op welke manier kan een verandering ingebracht worden om de werkwijze en kwaliteit te verbeteren. Dit is en blijft lastig, het is afhankelijk van de lokale beschikbaarheid van (opgeleid) personeel, medicatie en materiaal. Maar ook financiële mogelijkheden van de patiënten spelen hier een rol en nog belangrijker net als de cultuur. Dit alles vergt veel investering in zowel materiaal, scholing en begeleiding. Omdat Simba Health de toegankelijkheid van specialistische zorg wil vergroten zal ook de anesthesiologische zorg zich hier verder moeten gaan  ontwikkelen. 

Het team waar me mee op pad zijn is gezellig, enthousiast en we hebben het geluk om deze uitzending als eerste in het containerhuis te mogen verblijven. Het is gemaakt van 2 zeecontainers die eerder vanuit Nederland zijn gestuurd met allerlei materialen (o.a. een Ok tafel en instrumentarium). De containers zijn omgebouwd tot 3 slaapkamers en 2 badkamers, waarbij er tussen de 2 containers een ruimte zit met een huiskamer, (eet)keuken. Het is eenvoudig maar mooi, praktisch en efficiënt ingericht, mede dankzij de donaties van veel mensen. Voorbeelden van wat door mensen gedoneerd is, zijn handdoeken, beddengoed, matrassen, lampen, keukengerij,  zelfs een air conditioner, teveel om op te noemen. Wat fijn dat er al zoveel is, waarvoor ook van ons team veel dank.

De tuin is al aangelegd en de nodige bananenbomen, papayabomen, sanseveria’s en andere typisch tropische planten sieren de tuin. Wat nog ontbreekt is een kippenhok. Want we hebben deze week een paar cadeau’s van de mensen hier ontvangen, van  heerlijk fruit tot en met levende eenden en kippen. Dit zijn grote en kostbare cadeau’s voor de gevers en kunnen we niet afslaan. Dankbaarheid staat hier hoog in het vaandel.

Voor deze uitzending nog enkele dagen hier aan de slag met een fijn team vanuit ons eigen land en fijne Tanzaniaanse collega’s. Goed om te weten dat jullie vanuit Nederland meeleven.

Tutaonana (tot ziens)

Irma