Inspiratie van de Serengeti

Met de inspiratie van de Serengeti alsnog mijn blog afgeschreven over de eerste week!

De eerste uitzending post Corona met een volledig team ben ik de gelukkige die nu voor het eerst mee mag. Na uitgebreid verhalen te hebben gehoord van mijn ouders van vorige uitzendingen mocht ik dit keer zelf ervaren hoe het is. 

Onderweg naar Sengerema vertelt Jiska volop over allerlei planten en bomen die we onderweg zien. Maar ook de hutjes waaraan we de lokale dokters kunnen herkennen. Na een reis verdeeld over meerdere dagen komen we op zondag dan toch echt aan in Sengerema en gaat het werk meteen beginnen. 

De eerste indrukken vullen zich met vooral geuren, kleuren en geluiden. De typische indringende geur op de afdelingen van het ziekenhuis die je na een week meteen herkent als je de afdeling oploopt. De kleurrijke doeken en kleding die de mensen dragen en overal op de binnenplaatsen van het ziekenhuis te drogen hangen wat het meteen en stuk vriendelijker doet ogen. En dan het orkest aan geluiden van vogels en insecten wat je de hele dag en nacht door hoort. 

De eerste dag brengen we door met een spreekuur. In een soort van gestructureerde chaos zien we een heleboel patiënten die geopereerd willen worden. Vanaf ‘s ochtends vroeg wachten de patiënten buiten totdat Erik of Bart (met Irma, Michiel, Jiska en mij als assistenten) tijd hebben om ze te zien. Dat sommige pas aan het eind van de dag aan de beurt zijn, hoor je niemand over klagen. 

Hier maak ik kennis met het belang voor de bevolking van de lokale dokters. Veel patiënten zijn eerst daar behandeld wat bijvoorbeeld te zien is aan de vele krasjes die een patiënt op zijn vergrote schildklier heeft. Of de jongen die enkele maanden terug zijn arm heeft gebroken en daar nu pas mee in het ziekenhuis komt. 

Aan het eind van de dag hebben we een hele groep patiënten die we de komende twee weken gaan helpen. De exacte planning hebben we dan nog niet kunnen maken, dus al deze patiënten worden opgenomen in het ziekenhuis in afwachting van hun operatie. Of dat nu morgen is of volgende week. Opnieuw zonder een onvertogen woord.

Op de eerste operatiedag komt de mededeling dat een kindje toch nog niet morgen wordt geopereerd, de

familie moet eerst nog wat extra geld verdienen voor ze de operatie kunnen betalen. Hopelijk komen ze volgende week terug. Ook tijdens het spreekuur komt veelvuldig de vraag, hebben jullie het geld om de operatie te betalen? Jiska vangt op dat veel mensen zo aan het eind van het droge seizoen en door de kosten van zieke en overleden familieleden door Corona nu niet het geld hebben om zichzelf of hun kind te laten opereren aan iets wat nu niet levensbedreigend is. 

De vanzelfsprekendheid van toegang tot zorg voor iedereen in Nederland vormt een groot contrast met de situatie hier. Het ziekenhuis en stichting Simba doen hun best om de allerarmste toch te helpen, maar ook voor de andere families zijn het ingrijpende kosten. 

De dagen vullen zich met alle operaties. De patiënten ten en familie zitten opnieuw soms de hele dag te wachten, dit keer buiten voor de ingang van het operatiecomplex tot ze aan de beurt zijn. 

Buiten het werk om wordt er deze uitzending ook veel gesproken en nagedacht over alle plannen van de nieuwbouw van het ziekenhuis. Het geeft een extra dimensie aan de tijd hier om naast het dagelijks werk ook na te denken over hoe dit ziekenhuis verder te helpen. 

Ik zou nog genoeg kunnen schrijven over wat mij hier opvalt en bijblijft. Wellicht iets voor een blog in de tweede week. 

Veerle

2 oktober 2021