De eerste dag op de OK zit erop. Ik zal voor me mezelf spreken maar wat een dag! Ik ben aardig gesloopt en blij dat ik onder m'n klamboe kan kruipen. De eerste uren op de OK was ik onwennig. Tja.. "Een maand bij de Gynaecologie en nu al alles kwijt" zeggen de chirurgen Bart en Erik dan. Maar toch interessant om de interactie tussen onze groep en de lokale anesthesisten en OK assistenten te peilen. En je thuis te voelen met alle andere lokale medische spullen en techniek (of juist gebrek eraan?!)
Maar.. Hakuna matata, no problem at all! Erik was al snel aan de slag met operaties aan klompvoetjes en Bart met een operatie aan een schildklier en daarna een speekselkliertumor, geassisteerd door de anderen van het team. Alles verliep gesmeerd.
Totdat een dokter aarzelend binnen kwam. "Please come to see patiënt!" Na de operatie gingen we mee met de dokter om mee te beoordelen en in te schatten of we konden helpen. De 30 jarige patiënt bleek al 3 dagen opgenomen met een heftige buikvlies ontsteking te hebben. Misschien wel door een darm perforatie (komt hier vaak voor). Het was al snel duidelijk: er moest snel actie komen anders overleeft de patiënt het niet.
Niet veel later werd de patiënt jammerend van de pijn binnen gereden. Irma en Paulien waren er niet gerust op en zagen de patiënt steeds verder wegzakken. Ze grepen in met medicijnen en infuus. Uiteindelijk moest hij zelfs geintubeerd worden omdat zijn ademhaling langzaam stokte. De patient werd gestabiliseerd en we konden met de operatie beginnen. Ondanks verwoede pogingen van Bart, de scrub nurse en mij konden we gek genoeg niets in de buik vinden wat het ziektebeeld kon verklaren. Tijdens de operatie werd de situatie er niet veel beter op toen Irma en Paulien zagen dat het hart van de patiënt ermee stopte. Iedereen van het team was het eens: we kunnen niets meer doen. Kort daarop overleed de patient op tafel. Het condoleren van de familie ging Irma en mij door merg en been.
Maar.. Hakuna matata, no problem at all! Erik was al snel aan de slag met operaties aan klompvoetjes en Bart met een operatie aan een schildklier en daarna een speekselkliertumor, geassisteerd door de anderen van het team. Alles verliep gesmeerd.
Totdat een dokter aarzelend binnen kwam. "Please come to see patiënt!" Na de operatie gingen we mee met de dokter om mee te beoordelen en in te schatten of we konden helpen. De 30 jarige patiënt bleek al 3 dagen opgenomen met een heftige buikvlies ontsteking te hebben. Misschien wel door een darm perforatie (komt hier vaak voor). Het was al snel duidelijk: er moest snel actie komen anders overleeft de patiënt het niet.
Niet veel later werd de patiënt jammerend van de pijn binnen gereden. Irma en Paulien waren er niet gerust op en zagen de patiënt steeds verder wegzakken. Ze grepen in met medicijnen en infuus. Uiteindelijk moest hij zelfs geintubeerd worden omdat zijn ademhaling langzaam stokte. De patient werd gestabiliseerd en we konden met de operatie beginnen. Ondanks verwoede pogingen van Bart, de scrub nurse en mij konden we gek genoeg niets in de buik vinden wat het ziektebeeld kon verklaren. Tijdens de operatie werd de situatie er niet veel beter op toen Irma en Paulien zagen dat het hart van de patiënt ermee stopte. Iedereen van het team was het eens: we kunnen niets meer doen. Kort daarop overleed de patient op tafel. Het condoleren van de familie ging Irma en mij door merg en been.
Het rondje langs de patiënten aan het einde van de dag heel veel goed. De dame van de schildklieroperatie lag er stralend bij. En de kindertjes lagen met mooie gekleurde gipsjes in bed. De moeders dankte ons uitgebreid en we gaven ze allemaal een ballon of armbandje cadeau. Onze dag was dus geslaagd! Tutaonana baadaye!
Thom
Geen opmerkingen:
Een reactie posten