1 april 2018 - Sengerema, Tanzania
Door Irma
Het zit er weer op........ 2 weken in Sengerema Hospital. Het was intensief, leerzaam, leuk, gezellig, hard werken, lachen, ontspannen etc. Het is nu wel even afkicken hoor ......
Voor mij was dit nu de 2e keer in Sengerema Hospital, ik heb het idee nu weer een iets beter beeld te hebben gekregen van hoe het hier is en wat de mogelijkheden zijn.
Sterker nog, soms betrap ik mezelf op de Tanzaniaanse manier van werken. Zuinigheid en flexibiliteit is hier geen overbodige luxe. Je denkt na over de spullen die je nodig hebt, zeker geen overbodige spullen gebruiken of uit de verpakking halen. Gazen zijn er alleen in steriel vorm, doekjes kennen ze niet, dus als je die nodig hebt, pak je de magische ‘altijd’ steriele tang om een gaasje uit een grote steriele pot te halen. Als je een spuitje helemaal leeg drukt gaat ie op slot, dan kun je hem niet meer gebruiken, dus als je het spuitje wilt hergebruiken moet je hier even aan denken. Steriliteit is weer een ander issue, een blaascatheter inbrengen, dat gaat verre van steriel, maar laten we eerlijk wezen, we hebben geen blaasontsteking door de catheters gezien deze uitzending. Dus ja, daar staan we dan met ons goede Westerse gedrag.
Op mijn eigen vlak (anesthesie/sedatie en pijnstilling) zie ik wel (kleine) mogelijkheden om hier in het ziekenhuis te kunnen ondersteunen wat mogelijk een duurzame aanvulling zou kunnen zijn. Het zou bijvoorbeeld fantastisch zijn als we voor kleine ingrepen en wondverzorging (o.a. verbandwissel bij brandwonden, wat meestal kinderen zijn), het voor de patienten ook zo comfortabel mogelijk kunnen maken. Het zijn namelijk vaak pijnlijke ondernemingen, nu wordt er of niets gegeven of diepe anesthesie waarvan de patienten nadien nog uren slapen (of lang liggen te trippen op de ketamine). Of we hierin kunnen bijdragen is afhankelijk van beschikbaarheid en kosten van o.a. middelen/medicijnen, veiligheid, behoefte en leergierigheid van het anesthesieteam. De behoefte is er zeker, beschikbaarheid moet onderzocht worden. Kosten, da’s nog een dingetje natuurlijk, hier zal creativiteit een belangrijke rol in gaan spelen en wat betreft veiligheid waarborgen, dat zie ik positief en over de leergierigheid maak ik mij geen zorgen. Al met al genoeg huiswerk.
Donderdag zijn we naar de kerk geweest, dit ivm witte donderdag. Het geloof speelt hier in Tanzania een enorme belangrijke rol. Afspraak was dan ook dat de operaties donderdag om 15.00uur klaar moesten zijn zodat iedereen de gelegenheid had om naar de kerk te gaan. Aangekomen bij de kerk was het een drukte van belang, de kerk zat vol en buiten de kerk zaten veel mensen waaronder ook veel kinderen op stenen en op de grond. Het was leuk om mee te maken, ze hebben een mooi koor en iedereen zag er op zijn ‘paasbest’ uit. Er werden speciaal voor ons plastic stoelen gehaald zodat we konden zitten, dat voelde een beetje opgelaten, ook wij kunnen op de stenen en grond zitten, maar dat was toch echt niet de bedoeling.
Wat hebben we genoten van de aardige mensen die we in en om het ziekenhuis hebben ontmoet. De hartelijkheid en dankbaarheid is fantastisch. Zo ook het enthousiasme en op welke wijze het Tanzaniaanse OK-team ons ondersteunde en hoe behulpzaam ze waren. Wij kunnen allemaal wel mooie ideeën en plannen hebben maar hoe je het ook bekijkt, Tanzania is een ander land, heeft een andere cultuur, andere mogelijkheden, andere hulpmiddelen en andere gewoonten. Samenwerking is onontbeerlijk om zo’n uitzending te laten slagen. Ook ons team uit Nederland bestond uit allemaal fijne mensen, fijn om hier deel van te mogen uitmaken. Met een tevreden en positief gevoel stap ik het vliegtuig in naar ons eigen koude kikkerlandje. Tanzania wie weet tot snel...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten