Er zijn tijdens ons bezoek
zoveel situaties die passeren, zonder dat we ze ooit vermelden. We merken ze
wel op, maar vermelden ze niet. Misschien door gewenning in deze cultuur en het
daarom niet meer als ‘anders’ registreren? Een paar situaties:
Onderweg naar de OK voor een
dag opereren staat een vrouw ons op te wachten. Ze is een beetje gezet, fraai
gekleed in een kleurrijke Afrikaanse jurk. Ze spreekt ons aan en tijdens het rituele
groeten vraag ik me af wat zij nu zou willen. Het gebeurt zo regelmatig dat ik word
aangesproken voor een consult. Ik herken haar wel ergens, maar weet niet direct
wie ze is. Dan vraagt ze: “Herken je me nog?” Ai, lastige vraag, want meestal
betekent het dat het een eerder behandelde patiënte betreft, die dan de hoop
koestert dat ik haar direct kan plaatsen. Dat ik een dokter ben met een
encyclopedisch geheugen voor alle door ons behandelde patiënten… Terwijl de
radertjes in mijn hoofd draaien vertelt ze over hoe ik een paar uitzendingen
geleden haar stoma heb opgeheven. Dan valt het kwartje. Ze is bijzonder goed
opgeknapt en kan zich nu ook weer overal vrij bewegen. Ik verwacht een vraag
over nog bestaande klachten, maar daar gaat het niet om. Ze vertelt dat ze al
twee dagen naar ons op zoek is. Ze is bijzonder dankbaar en vraagt of ze voor
ons kan komen werken als huishoudster in Nederland. Ze hoeft er geen betaling
voor. Ze is ongetrouwd en we maken nog een grapje over het vinden van een
blanke partner en lopen uiteindelijk door. Achter me hoor ik haar iemand
bellen, waar ze teleurgesteld tegen zegt: “Het is niet gelukt”.
Nog een patiënt: Dit keer knulletje
van 9 jaar, dat met een grote glimlach voor ons komt staan en zegt: Dokter, valt
u iets op aan mij? Terwijl ik hem onderzoekend aankijk, zegt hij al triomfantelijk
uit zichzelf: “ Ik heb schoenen aan! “ Het jongetje is geopereerd aan zijn
klompvoet en kan nu voor het eerst schoenen dragen…
Vandaag kwam Stanislaus naar
het ziekenhuis om te groeten. Hij had vernomen dat we naar hem hadden gevraagd.
Het is een vroegere patiënt van 35 jaar, HIV positief, die door ons een aantal
jaren geleden is geopereerd, omdat zijn volledige rechter been en heup
chronisch ontstoken waren. Hij lag toen al 2 jaar in het ziekenhuis met
doorligplekken en een stinkend, gebroken en geïnfecteerd been met open wonden
naar heup en bot. De enige mogelijke oplossing voor hem was een grote operatie,
waarbij zijn zieke been moest worden verwijderd tot in het heupgewricht. Dat
was toen een hele klus. Mooi om te horen hoe hij is opgeknapt, stabiel is met
medicijnen voor de HIV en een eigen winkeltje heeft op de markt naast het
ziekenhuis, waar hij schoenen repareert.
 |
| Jiska met Stanislaus |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten