“Hey mzungu, kun je me helpen?” Ik loop over de mannenafdeling als een jongen aan mijn witte jas trekt. Hij wijst naar zijn arm. Ai.. die staat niet meer recht. Ook zijn bovenbeen lijkt gebroken. Gevallen met de pikipiki, de brommer, zegt hij. Hij lacht er bij. Dat hij weinig pijn lijkt te hebben verbaasd me niet meer. Patiënten hebben hier een andere pijnbeleving. Zonder ook maar een kick te geven verdragen ze hier de meest kwellende pijnen. Bikkels dus. We laten röntgen foto’s maken: zijn bovenbeen en ellepijp blijken gebroken, we moeten hem opereren. Geduldig wacht de jongen totdat hij aan de beurt is. Gips doen ze er niet omheen. Alleen maar zonde van het gips, toch?
In de middag is hij aan de beurt en kunnen Bart, Gabriel ( de Scrub Nurse) en ik aan het werk. Irma doet de anesthesie. In het onderbeen brengen we een pin aan. Straks op de afdeling hangen ze er een touw met gewichten aan zodat de breuk op lengte komt. In de ellepijp plaatsen we een pin in de schacht. En dan gips om de arm. Twee dagen later ligt de man stralend in bed, hangend aan de gewichten. “Het gaat beter!” roept hij enthousiast. Nog 6 weken moet hij zo hangen. Als het allemaal goed geneest kan hij daarna weer aan het werk en kan hij zijn vrouw onderhouden. Bikkels en ze hebben ook nog eens bergen geduld.
We opereren ook nog een man met luxatie van een handwortelbeentje. Tijdens de operatie komt de dienstdoende doc binnen. “I have got a terrible case, a boy with a fracture. Can you give us advise?” Zodra we klaar zijn met de operatie lopen we mee. Voor ons zit een patiënt van 14 jaar met zijn arm in verband gewikkeld. Hij zit er verloren bij en lijkt te beseffen wat komen gaat. 5 dagen geleden was hij van zijn fiets gevallen. De witch docter had hem behandeld, maar kruiden bleken niet voldoende te helpen (patiënten op het platteland gaan vaak nog naar lokale kruiden dokter). Blijkbaar had de dokter de pijn onderschat. Toen heeft de jongen maar hulp gezocht in het Sengerema Hospital. We bekijken de foto en zien dat er een breuk zit net boven zijn ellebooggewricht. Zouden we die nog op zijn plek kunnen trekken, denk ik? Maar dan gaat het verband eraf. De arm lijkt al stervende. De jongen kan zijn vingers niet meer bewegen en de huid bladdert eraf. De jongen kijkt naar ons. Shit..die arm is niet meer te redden! Met het team hebben we de onderarm moeten amputeren. Echt niet leuk om te doen. Traumazorg op het platteland van Tanzania, graag helpen we het te verbeteren waar kan.
'S avonds praten we na over wat we allemaal meemaken. Het is heftig, vaak met een lach en soms met een traan. Het voelt alsof we er al een maand zijn, maar we zijn er pas anderhalve week! We vinden het ieder geval bijzonder om mee te mogen maken. Morgen de laatste dag in het ziekenhuis. Dan zetten we nog een keer de schouders eronder!
Kazi njema!
Thom Hendriks
Geen opmerkingen:
Een reactie posten