In de flow

Een eerste nacht in Tanzania heeft altijd weer iets vertrouwds: Het geluid van de krekels, een enkele brulkikker en het continu aanwezige concert van nachtelijke insecten. Het wordt soms tijdelijk onderbroken door een paar verdwaalde trommels van een ver feestje. 

Zo we hebben al weer drie volle dagen achter de rug hier in Sengerema. De eerste twee dagen blijft het voor ons tweeën een weliswaar enorm vrolijk en gezellig weerzien, maar het vertraagt daardoor wel ons voortbewegen door het ziekenuis. Overal herkenning en de daar onlosmakelijk mee verbonden verplichting van het groeten.  Het is ook wel weer een feestelijk ritueel van begroetingen voor ons van al die oude bekenden. Alle rijtjes moeten worden afgewerkt: “ hoe was de reis, hoe was jullie oogst dit jaar, hoe waren de regens, hoe gaat het met de kinderen, hoe gaat het met jullie ouders,  hoe is het met iedereen van wie we houden” Ook alle collega’s van Slingeland die hier zijn geweest passeren de revue met de vraag wanneer ze weer langs komen om de zieken te helpen….  

Marie Jose had fantastisch voorwerk gedaan en inmiddels 28 patiënten geselecteerd voor een eventuele operatie. Na deze kort te hebben gezien en gepland, hebben we met Marie Jose en Hilde nog een reeks patiënten op de afdeling mee beoordeeld en verschillende ook gepland.

Het programma loopt redelijk goed door op de OK de afgelopen dagen. Op gang komen ‘s morgens blijft afhankelijk van allerlei factoren waarvan de grootste toch wel blijft hoe de nacht eruit heeft gezien; Hoeveel keizersneden zijn er geweest, hoeveel moet er opnieuw gewassen, gepoetst en gesteriliseerd worden voordat er weer geopereerd kan worden.

Vandaag een vijftal kromme beentjes recht gezet en een meisje van 8 met nooit behandelde klompvoetjes aan één kant geholpen. Voor deze kinderen is dit een eerste stap naar een normaal leven, waar ze minder kans hebben om verstoten worden met alle nare mogelijke gevolgen van dien.

‘s Avonds zitten we veel bij Hilde (de tropenarts die hier na Niek is gekomen). Haar opleider is er ook met een schoonzus. We worden lekker daar verwend door de oude vertrouwde kookkunsten van onze hulp van toen wij hier woonden, Cecilia. Zij heeft in het verleden uren met onze jongste op de rug gelopen, toen hij nog een baby was.

Een bijzondere bijkomstigheid voor ons is dat onze oudste pleegzoon, Bonny hier nu ook is met zijn verloofde. Hij komt hier vandaan en heeft zijn moeder en broers in geen jaren gezien.  Voor hen beiden is dit een heel spannend avontuur en het is fijn dat we er ook zijn om dit mee te beleven. 

Inmiddels regent het pijpenstelen (eindelijk, hier lang verwacht...) en is het internet ongelofelijk traag. Het lukt jammer genoeg niet plaatjes te uploaden, dus die houden jullie tegoed.