The end
We
missen het; niet door een wekker, maar bij het krieken van de dag gewekt worden door vreemde vogels en een oehoe. Lekgeprikt
worden door de muggen, de antimalariatabletten, het hete water dat Mama Nema
maakt om de bak koud douchewater dat we met bekers over ons heen gooien te verwarmen.
De cadans van de Afrikanen, de uitgebreide begroetingsrituelen, de kuilen in de
weg en het links rijden, het prachtige wildlife in de National Parks, kaars- in plaats van
lamplicht, de oude bekenden, de geur van houtskoolvuurtjes waarop wordt gekookt,
de rijst, de kleuren, de co’s, het geduld, de geuren, de uitdaging, de
onweersbuien, de mensen, de kruiden en kraampjes, de eenvoud en
het behelpen.
Het behelpen leverde soms ook
een beetje frustratie op. Want als je dan alles in orde denkt te hebben voor een operatie,
blijkt de patiënt onvindbaar, is een steriele set weer niet compleet, begeeft
de zuiger het of moet het ziekenhuis van overheidswege bezuinigen op toch al schaars personeel. Maar... de opzet van de reis is geslaagd; het begin van een afdeling urologie in Sengerema is er! Erich en Lara hebben een enorme inventarisatielijst gemaakt van al
wat nodig is om de poli en de OK zodanig te organiseren om van een heuse
urologie-afdeling te kunnen spreken. Er wordt aan gewerkt. En zoals ze in de Achterhoek zeggen; kump goed!Kortom. We fantaseerden onderweg naar huis al over de volgende safari naar onvergetelijk Tanzania. En toen we eenmaal thuis wáren... bleek er toch weer geen tijd om er lang bij stil te staan. Leven zonder klok en zonder agenda is zo gek nog niet...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten